Een vaste baan en een zekere toekomst. Wie wil dat nou niet? Ik weet nog goed dat ik mijn handtekening kon zetten onder een vaste aanstelling. Ik was er erg blij mee, maar mijn werkgever was dat ook, want nu kon hij met een gerust hart een opleiding voor mij financieren. Ik had mijn baan en een zekere toekomst en zou dus voorlopig blijven en hij kon rekenen op mijn diensten. Iedereen had de gewenste zekerheid.
Zo ging dat, nu ongeveer twintig jaar geleden, toen ik voor het eerst een handtekening onder een vast contract kon zetten. Voor het eerst, je leest het goed, want die diensten van mij waren niet zo zeker als de bank waar ik werkte op rekende. Uiteindelijk koos ik voor een beter salaris in een andere stad en een mooie vaste aanstelling daar.
Vandaag de dag ben ik ZZP-er en heb dus geen vast contract meer. Veel mensen zien dat als een nadeel, maar ik beleef dat heel anders. Werken zonder vaste aanstelling kan net de kansen bieden waar iemand die op zoek is naar werk en succes op zit te wachten.
Natuurlijk wordt het nog mooier als iedereen de flexwerker of contractant ook op waarde schat. Zo moet het niet hebben van een vast contract niet per definitie het afsluiten van een grotere lening of een hypotheek tegenhouden. Daar zit echter vooruitgang in. De flexwerker wordt steeds belangrijker. De contractant is geen ondergeschikte voorbijganger meer.
Afgelopen weekend zag ik nog een aantal zeer gewaardeerde toppers met een tijdelijke aanstelling. Ook zij weten niet of ze over één of twee jaar een contract hebben. Een aantal van hen heeft zelfs nu weinig zekerheid van inkomen, maar ze presteerden wel op hoog niveau. Het waren de internationale schaatsers die wereldtitels veroverden in Korea.
Zo moeten flexwerkers en contractanten in 2017 wellicht zijn. Misschien helaas minder directe zekerheid voor de toekomst, maar wel acterend op hoog niveau, hoog gewaardeerd en genietend van hun eigen prestaties.
Door: Walter Joosse