De werkgelegenheid neemt weer fors toe en in een aantal sectoren wordt zelfs al gesproken over personeelskrapte. Te weinig kandidaten dus voor bepaalde functies. Dat kan en dat is natuurlijk lastig voor de werkgevers, maar ik vraag me soms wel een beetje af hoe ‘krap’ die krapte eigenlijk is.
Ongeveer twintig jaar terug bestond er ook een krapte op de arbeidsmarkt. Ik heb er zelf van geprofiteerd. Nooit had ik gedacht aan een baan in de financiële sector en de financiële sector had waarschijnlijk ook nooit gedacht aan iemand zoals ik. We kwamen elkaar tegen op een arbeidsmarkt waar opvallende deals werden gesloten.
Nee, ik had niet de juiste vooropleiding, maar voelde me er wel snel thuis en die tevredenheid was blijkbaar wederzijds, want ik kreeg snel een vaste aanstelling. Anderen, soms met een veel toepasselijker opleiding, werden wel na enige tijd bedankt voor de moeite. De toevallige match tussen mij en mijn werkgever was te danken aan de krapte op de toenmalige arbeidsmarkt, maar ik ben daardoor uiteindelijk wel achttien jaar in die sector werkzaam geweest.
Natuurlijk zijn veel beroepen zo gespecialiseerd dat een dergelijke match niet zomaar kan plaatsvinden. Ik begrijp het helemaal dat er dan echt sprake is van een serieuze krapte. In andere gevallen zou je ‘krapte’ ook zomaar kunnen vertalen in ‘nieuwe kansen’. Nieuwe kansen voor béide kanten van de arbeidsmarkt.
Ja, u leest het goed, beide kanten! Hoeveel bedrijven die nu denken dat er niemand is die echt voldoet aan hun vacature zullen over vijf jaar denken dat ze blij zijn met hun keuze voor een verrassende kandidaat? Dat ze nu, uit ‘nood geboren’, die ene ‘niet matchende’ kandidaat toch maar voor een gesprek hebben uitgenodigd? Die kandidaat van buiten de sector die een frisse wind liet waaien in het bedrijf? Ik denk dat er veel van dat soort kandidaten op gaan staan.
Krapte op de arbeidsmarkt? Misschien ligt het succes daardoor juist wel om de hoek!