“Had ik maar een baan bij een kleiner bedrijf, daar hebben ze meer oog voor je en ze weten wie je bent”. Ik heb bijna twintig jaar bij grote bedrijven gewerkt en zo’n opmerking, of iets van dien aard, heb ik vaak genoeg gehoord. “Die grote werkgevers zien je tenslotte alleen maar als een nummer, bah bah bah…”
Soms stelde ik me die collega dan voor bij het bedrijfje waar ik ooit begonnen was. Een matrassenfabriekje in Brabant. Ik weet niet of u de tv-serie “Fawlty Towers”, met de Britse acteur John Cleese als chaotische en volkomen ongeschikte manager van zijn eigen Engelse hotelletje, kent? Daar deed het me namelijk vaak aan denken.
De eigenaar van het Brabantse fabriekje had goede bedoelingen en flinke ambities, maar in de praktijk was het een puinhoop. Mijn zus werkte er net op de boekhouding, maar werd gevraagd om op de binnendienst te gaan werken, omdat daar iemand vertrok. Ik werd gevraagd om de dagelijkse taakjes van de boekhouding op gang te houden. Alle ervaring ontbrak, dus dat was een uitdaging, een bijzondere ervaring en een geweldige leerschool.
Op sommige dagen liep alles mis. Bestelde vullingen van matrassen werden geleverd, maar direct weer mee teruggenomen als bleek dat we nog steeds niet konden betalen. Onze eigen chauffeurs reden niet meer vanwege achterstallig loon. Beddenspeciaalzaken hingen vloekend aan de telefoon over bestellingen die maar niet afgeleverd werden of noodzakelijke creditnota’s die achterwege bleven en rekeningen en pakbonnen konden niet meer worden geprint omdat de printer het begaf en vervanging niet snel voorhanden was.
Iedereen wilde het beste voor de zaak en werkte hard, maar alleen hard werken was te weinig om de zaak te redden. Uiteindelijk zat ik er maar een paar maanden en het matrassenfabriekje is al jaren ter ziele, maar ik had het nooit willen missen. Zoveel ervaring en mensenkennis kan je niet in een cursus krijgen en ik profiteer nog daar nog altijd van.